Soms stroomt het even niet zo lekker in je leven. Hoe vaak wil je dan niet dat dit gevoel weggaat? Zoals een benauwd gevoel in je keel. Pijn in je onderrug. Angst. Jaloerse gevoelens in je relatie.
Of misschien vermoeidheid. Boosheid. Irritatie. Hoe vaak wil je dat iets wat er is, er juist niet is? Veroordeel je jezelf erom, ga je daardoor over je grens: alles om het vervelende gevoel te vermijden. Met als gevolg, dat je nog strenger voor jezelf wordt. Je nog meer controle en grip zoekt, je nog harder gaat werken. Een vicieuze – en vooral vermoeiende – cirkel.
Terwijl de sleutel juist ligt in het niet-vermijden. In het serieus nemen van dat wat er is. Ook als het donker en minder florisant is. Er stil bij te staan. Het te voelen. Het als signaal te zien. Zonder weg te duwen. Zonder te willen veranderen.
Ik geloof dat alles in je leven – hoe ieniemini soms ook – je laat zien hoe jij ervoor staat. Dat de wereld om je heen jouw spiegel is. Mensen, situaties, gevoelens, gebeurtenissen. Hoe intens verdrietig en ingewikkeld ze soms ook zijn. Ik geloof dat ze er niet zijn om jou tegen te werken, maar juist om jou te laten groeien. Te laten ontwikkelen. Zodat jij steeds meer in lijn met jouw ware natuur komt.
Keer op keer zie ik dat onder de vervelende gevoelens kadootjes liggen. Ware pareltjes. Een inzicht. Een verlangen. Een richting. Een kwaliteit. Altijd iets wat je dichter bij jezelf brengt. Aan jou of je voor de kadootjes of de vicieuze cirkel gaat.
Liefs,
Melissa (meer over mij lezen?)
