Op zaterdag 10 juli organiseer ik een kampvuur. Het thema: ‘Wat wil ik?’ Dit lijkt een simpele vraag, maar is in de praktijk vaak lastig te beantwoorden. Niet omdat je NIET weet wat je wilt. Dat weet – én voel – je dondersgoed.

Signalen. Ze zijn overal en komen tot uiting in jou. In je leven. Je lijf. Én in situaties op je pad. Mijn ervaring is dat ze boodschappers zijn. Ze zijn er in allerlei vormen. Soms in your face, door ziekte of burn-out.

Iedere keer als je bij iemand anders ‘iets wil halen’. Zoals goedkeuring. Bevestiging. Een duimpje omhoog. Een like. Een compliment. Dan heb je terug te keren naar jezelf. Iedere keer weer.

Misschien herken je het volgende: je hebt een aanvaring met je partner, een collega of wie dan ook. Je voelt frustratie boven komen. Dat kan net zo goed boosheid, jaloezie of teleurstelling zijn. Waarschijnlijk is je eerste reactie je hoofd in.

Regelmatig hoor ik in sessies: ‘Ik dacht dat ik dit nu echt wel achter me gelaten had. Wanneer houd dit op?’ Soms kom je in hetzelfde stuk terecht en dat is oké. Zelf zit ik er op het moment middenin. Het is oud en komt in allerlei situaties boven.

Is jouw hoofd ook zo goed in je aansporen om keihard te werken? Het heel goed te doen. Geen fouten te maken. En vooral door te blijven gaan. Omdat even uitrusten echt niet kan.