Regelmatig hoor ik in sessies: ‘Ik dacht dat ik dit nu echt wel achter me gelaten had. Wanneer houd dit op?’ Soms kom je in hetzelfde stuk terecht en dat is oké. Zelf zit ik er op het moment middenin. Het is oud en komt in allerlei situaties boven.

In een mail naar een klant.
Een gesprek met iemand.
In gedoe met mijn dochter.

Heel subtiel blijft het leven me situaties voorschotelen, waarin iedere keer hetzelfde (kind)stuk aangeraakt wordt.
Pijnlijk, maar tegelijkertijd razend interessant.

Ik kijk ernaar als het bovenkomt.
Met zachtheid.
Overgave. Nieuwsgierigheid zelfs.

Ruimte voor de pijn
Ik voel en blijf erbij. Iedere keer weer. De ene keer alleen, de andere keer met hulp. Van een coach. Of een vriendin. Ik geef dit proces tijd. Het pijnstuk alle ruimte plus aandacht, zodat het kan helen. Van binnenuit. Als hetzelfde stuk weer opduikt voelt het vaak alsof je weer terug bij af bent. Maar dat is niet zo, want je ont-wikkelt je in laagjes. En na ieder laagje krijg je zicht op het volgende.

Naar nog diepere stukken.
Als een spiraal. Of labyrint.
Naar het midden toe. Jouw midden.

Heb je hulp nodig om af te dalen in jezelf? Je eigen gebruiksaanwijzing te leren lezen.
Liefdevol begeleid ik je. Op weg naar binnen.

Reageert jouw binnenste op dit moment op mijn woorden?
Volg dan je stroom en neem contact met me op.

Je binnenste weet het.
ALTIJD.