‘Een wandelsessie met Melissa is in 1 woord bijzonder. Haar energie is heel relaxt en vooral vol vertrouwen. Melissa geeft mij het gevoel dat ik veilig ben. Ik heb twee sessies bij haar gedaan. Bij beide sessies gebeurde er van alles. Vooral op diep niveau. Dat waar ik niet zo makkelijk bij kon, maar nu wel. Diep van binnen weet ik precies wat goed is voor mij. Alleen neemt mijn hoofd het vaak over. Melissa heeft mij geholpen om subtiele signalen van mijn lichaam (weer) te herkennen.’

‘Oooohhhh Melissa, als je toch eens kon zien wat voor mooie, liefdevolle, bijzondere ontmoetingen ik heb sinds de lichtbrengende yurtsessie. Elke dag groeit mijn geluksmeter. Ook als het wankel, angstig en onzeker voelt. Ik krijg tekens en zie ze. Ik voel het verschil. Ik zie soms al wat goed voor mij is en wat niet. Wat energie geeft en energie kost. Ik kan wel dansen van geluk. Dank je wel dat jij jij bent en er bent. Je liefde, kwetsbaarheid en wijsheid deelt en geeft. Ik wilde dit even delen met je en hoop dat je mijn geluk voelt.’

‘Ik voelde me al een paar dagen neerslachtig, donker, en als dat lang blijft hangen, raak ik in paniek. Dan voel ik de angst dat het groter wordt, en dat het me uiteindelijk overneemt. Dat was het moment waarop ik belde voor een wandelsessie. Melissa liet me zakken in mijn lichaam. Met haar als bedding onderzocht ik met gesloten ogen dat donkere gevoel. “Adem erdoorheen”, zei ze. En toen ik dat probeerde, merkte ik wat ik aan het doen was; ik ademde erlangs. Ik erkende het gevoel wel, maar hield het klein, in bedwang, ik duwde ertegen omdat ik bang was dat het me op zou slokken als ik het de ruimte zou geven. En daar, op dat moment, kon ik het met de steun van Melissa wél de ruimte geven. Kon ik stoppen met duwen. Kon het stromen door mijn hele lijf en daardoor verder. 

 

Het voelde niet alsof ik een stop had losgetrokken en ik volledig werd gevuld met die zware emotie, nee, het voelde alsof die compacte, in elkaar gepropte emotie eindelijk meer ruimte kreeg en daardoor niet minder rot, maar wel draaglijk werd. En ik weet nog dat ik daar stond, mijn ogen opendeed, om me heen keek en me gelukkig en tegelijkertijd intens rot voelde. En dat ik dat voelde, vond ik zó onwerkelijk. En openbarend. Dat het naast elkaar kon bestaan. En ik voelde rust en vertrouwen, omdat ik nu had ervaren hoe ik zelf ruimte kan geven aan de donkere gevoelens in mijn lijf, zonder dat ze me opslokken. Ik ben gigantisch dankbaar voor die ervaring.’