Je eigen manier. Het is mijn stokpaardje. In mijn coaching én in mijn leven. Want, je eigen manier is heel fijn. Maar: hoe doe je dat als je samenleeft? Hoe mix je jouw manier met die van de ander?

Hoe wandel je samen en volg je ook je eigen weg? Mijn ervaring is, dat dat een uitdagend én – tegelijkertijd – wonderlijk proces is. Van afstemmen. Van inchecken bij jezelf. Van authenticiteit. En van communiceren met de ander.

Extravert versus introvert
Neem nou, mijn knappe verkering. Die is – nógal – het andere uiterste van mij. In best héél veel. Zo is hij graag onder de mensen. Grote groepen, slap ouwehoeren, feestjes, in een stad zijn, vindt-ie zalig. En dat is nou net niet my cup of tea. Ik ben van 1-op-1, van diepgaande gesprekken, veel tijd alleen en bos. Héél veel bos.

Extravert versus introvert.
Marketingman versus holistisch coach.
Voetbal versus meditatie.

En hoe doe je dat dan? Hoe beweeg je samen als je zo verschillend bent? Ik heb geen antwoorden, wel mijn ervaring. Mijn tocht. En misschien inspireert, helpt of ondersteunt die de jouwe. Ook al is jouw reis weer een hele andere.

‘Achter het behang plak’-gedoe
De reis van mijn lief en mij kenmerkte zich vooral door wrijving. Door veel ‘achter het behang plak’-gedoe. Die wrijving was kennelijk nodig bij ons. Voor onze ont-wikkeling: ik geloof dat je elkaar niet voor niets aantrekt. In mijn ogen is een relatie de ultieme uitnodiging tot zelfontplooiing. Toen ik me dit steeds meer realiseerde, leerde ik een hoop.

Met name over mezelf.

Zo leerde ik dat fijn samenzijn, draait om fijn ‘samen te zijn’ met mezelf. Dat het iedere keer vraagt om te kijken naar mijn waardes. Mijn grenzen. Mijn verlangens. En de verkering? Die spiegelt. Die drukt op rode knoppen. Niet leuk, maar wel verhelderend. Omdat dit gaat over mijn onbewuste patronen, mijn onopgeloste pijn. Een hoop ‘mijn’ dus, en dat is precies wat het is: kijken naar jezelf. Want vaak is je eerste reactie, wijzen naar de ander. ‘Ja maar, jij dit, of jij dat.’ Terwijl het gaat over jou. Over voelen, wat er in jou aangeraakt wordt. 

(Even voor de duidelijkheid. Ik heb het hier niet over grensoverschrijdend gedrag, maar over de huis-tuin-en-keuken ergernissen die leven in een relatie.)

Zitten te mokken op de bank
Zo zat ik laatst op de bank, in mezelf, te mokken, dat de verkering wel erg lang op zijn telefoon zat en dat dat nou niet echt gezellig was. En dat kan binnen no time een groot issue in mijn hoofd worden. Waarbij ik eindig met een wijzend vingertje en een verheffende stem naar hem. Ik ken deze beweging van mezelf maar al te goed, dus ging ik naar boven. Om te voelen.

Wat irriteert me hier nu? Dat ging om verbinding. Die ontbrak in mijn ogen en die wilde ik bij hem gaan halen. Máár… hoe zat het met mijn eigen verbinding? Nou, die was dus zoek, want ik zat bij hem. Daarom verbond ik me – boven op bed – met mezelf en direct verdween mijn impuls om ’hem erbij te trekken’. Ik met mezelf, dat was voldoende. En het bijzondere, door mijn eigen verbinding, voelde ik me ook weer met hem verbonden. En toen stond-ie opeens naast me, boven. Om even te kletsen. Tja, ik snap dat, want in verbinding zijn met jezelf is reuze-aantrekkelijk voor de ander. Dat is voelbaar in de energie, zelfs door betonnen plafonds heen.

Niet zoals-het-hoort
Ook bevestiging en goedkeuring kan ik trouwens regelmatig bij hem proberen te halen. En ook hier geldt, dat het over mij gaat. Over mijn eigenwaarde. Over zelfliefde. Over mijn eigen stabiliteit. Dus deze man is goud voor mij. Of we ons hele leven lang samen blijven? Geen idee. Het gaat mij om het nu. En wat ik in deze relatie leer, is om voor mezelf te gaan staan. Mijn verlangens kenbaar te maken. Om mijn ruimte in te nemen. En die ruimte is er. Volop. Voor hem en voor mij.

Zo wil ik graag een deel van mijn tijd in een yurt wonen. En dat kan. Omdat wij geen waarde hechten aan huisje-boompje-beestje en we onze relatie ‘consumeren’ op een manier die bij ons past. Niet wat sociaal wenselijk is. En aangezien vrijheid een belangrijke kernwaarde voor ons beiden is, is dat de basis. En vertrekken we vanuit daar: als twee individuen die er vanuit hun hart voor kiezen om samen te zijn, mét volop ruimte voor ieders eigen manier.

Jouw behoeften bij de ander leggen
En die eigen manier, die heb je zelf te doen. Altijd. Dat is jouw verantwoordelijkheid. Oók als je samenleeft. 

Ik heb de afgelopen jaren veel gehad aan de videoserie ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz. Hij zet helder uiteen hoe je vanuit je eigen pijn, verwacht dat de ander in jouw behoeften zal voorzien. En hoe dat te maken heeft met jezelf afwijzen, waardoor je blijft zoeken naar liefde, erkenning en veiligheid bij de ander. Terwijl je dat in jezelf op te halen hebt. 

Wil je meer ontdekken over jouw patronen? Over jouw triggers? En zo steeds meer uit te komen bij jouw manier. Voel je dan welkom bij mij.